از اون جایی که این سریال رو تموم کردم، گفتم بیام و راجع به پایانش یه چند خطی بنویسم.
سریال خوب تموم میشه. فقط اون طور که از اول فیلم داره پی ریزی می کنه، نیست. یعنی پایان، نتیجه مورد انتظار بیننده نیست. که طبیعتا کمترین از این هم از سریالی با این همه پیچیدگی و لایه انتظار نمی رفت. و من فکر می کنم این مساله دو تا علت داره:
اول اینکه باز گذاشتن قستمی از پایان یه داستان یا فیلم، همیشه به نویسنده اجازه میده اگه یه وقت خواست در آینده ادامه اش بده، دستش باز باشه.
دوم اینکه کلا هدف اصلی سریال از اول همین بود.
منه بیننده با سرنخ هایی که سریال بهم میده فکر می کنم شیائو چی و افسر وانگ پدر و پسرن و در واقع شیائو چی، پسر آقای وانگه، دودوئه. در حالی که در پایان این اتفاق نیافتاد و در نهایت هر دو از هم جدا شدند تا زندگی های خودشون رو دنبال کنند.
حسم اینه که پیام سریال این بود که آدمایی که کسایی رو تو زندگی شون گم می کنند، حتی اگه سالیان سال هم بگذره، مدام تلالو اون آدم گمشده رو تو آدم های دیگه می بینند. ممکنه هیچ ربطی به هم نداشته باشن، ولی اون نیاز به پیدا کردن اون شخص، علائقش، رفتارهاش باعث میشه بی وقفه در حال جستجو کردن باشن. وانگ هم اون اوایل که شیائو چی رو شناخت سعی کرد از گذشتش اطلاعات بگیره، می خواست که اونو به عنوان پسرش قبول کنه، ولی فکر می کنم در آخر نتونست. برای شیائوچی هم همین بود. اینکه یه غریبه رو خیلی سریع به عنوان مادرش قبول کنه و بعدش از طرف وانگ پذیرفته بشه، ولی در نهایت هیچ وقت جرئت نکرد وارد اتاق دودو بشه و علی رغم خواست قلبی اش برای پذیرفته شدن از طرف وانگ، بازم یه بچه گمشده موند. تو سکانس های پایانی سریال، هم می جی ( مادر بیان جیه) براش خونه اش رو گذاشت و هم وانگ، ولی وقتی متوجه شد نمی تونه هرگز جایگزین فرزند گمشده اون ها بشه، اونم در نهایت ترکشون کرد.
فکر می کنم این چیزیه که آدمای گمشده و آدمایی که عزیزی رو گم کردند، هر لحظه از عمرشون تجربه می کنند.

خیلی سریال جذابی هست ، بین این همه سریال من فقط همین و دوست دارم لطفا اگر براتون مقدور هست زود به زود زیرنویس بزلرید

سریال جذابی هست ممنون از ترجمه